Dag 16

Gelukkig! De zon schijnt en het is zo goed als onbewolkt, een prachtige dag om met de skiliften naar de top van de berg te gaan. Snel even ontbijten en direct er naar toe. Bij het kopen van het kaartje werd de paniek in edwins ogen langzaam zichtbaar. Ik weet wel dat ie een beetje hoogtevrees heeft maar niet zo erg als dit. Overigens is het volledig zijn idee om dit te doen dat dan weer wel. De rit naar boven begint met een stoeltjeslift naar boven. Dat gaat nog wel, al kijkt hij strak voor zich uit en vooral niet onder of achter zich, met zijn handen strak op de balk van de lift. Doodeng, doodeng, hoor ik regelmatig. Ik geniet van het uitzicht en spot zelfs een paar hertjes. We stappen over in stoeltjeslift nummer twee, ook deze lift wordt goed vastgehouden en is niet minder eng als de vorige. Ik wil graag bovenaan wat foto´s maken, maar Edwin wil meteen door want hij zit nu in de flow. De peak 2 peak gondola is een enorme gondellift van een paar kilometer lang met op zijn hoogste punt zo´n 400 meter van de grond. Papa kon niet wachten en stapte dan ook vol enthousiasme in zo´n rode doodskist. Ook in deze lift positioneerde hij zich zo, dat het voor hem het veiligst leek. Eindelijk aangekomen aan de overkant kan hij even rustig ademhalen. Dat hij straks ook weer terug moet denkt hij nog liever even niet aan. Ik zie nog een lift die nog hoger gaat, en besluit om daar alleen in te gaan. Kan ik iig zeggen dat ik tot bovenaan de berg ben geweest en in de sneeuw. Als ik weer beneden ben wil papa snel weer terug want dan is hij er vanaf. In de rij van de peak 2 peak vraag of ik hij het erg vindt om alleen te gaan. Er zijn namelijk ook liften met een glazen bodem waar ik graag in wil. Hij heeft toch liever dat ik met hem in de cabine ga en ik vind dit geen probleem. Als we net in de gondel stappen zegt papa: oh dit kan wel, waarop ik snel eruit ga en in de rij voor de glazenbodemgondel ga staan. Dat was een beleving op zich waar je zeker geen hoogtevrees voor moet hebben. Weer aangekomen aan de andere kant, stappen we weer in de stoeltjeslift en spotten onze tweede beer deze reis. Beneden aangekomen ga ik nog even rodelen en scoren we een empanada. Edwin is nu erg blij dat hij toch is geweest en ziet later de foto's met veel plezier weer terug. Ook ik vind het knap dat hij toch is geweest, eerlijk gezegd had ik verwacht dat hij zou afhaken ergens halverwege. Aangekomen bij de camper rijden we naar onze laatste camping. Daar aangekomen steken we de bbq voor de laatste keer aan en maken vast een beginnetje met het opruimen en inpakken. Morgen moeten we de camper alweer op tijd inleveren.